دلخوش باش به باریکه‌‌ نوری که از بین چین های پرده، روی تخت تابیده...

به کتاب نیمه‌کاره‌ی روی میز...

به داغی فنجانت در هوای سرد...

دلخوش باش به دو صندلی که هنوز روبه‌رو‌ی هم‌اند...

به تنظیم کردن زنگ ساعت برای صبح فردا...

به دفترچه‌ی کوچکی که رویاهایت را نگه‌ می‌دارد!

که معنیِ همین ریز ریزهای ساده، شاید "زندگی ادامه دارد" باشد..

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

قصه ی فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه

دل به دست آوردن از کشور گشایی بهتر است

تشنگانِ مِهر محتاج ترحم نیستند

کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

باشد ای عقل معاش اندیش، با معنای عشق -

آشنایم کن ولی نا آشنایی بهتر است

فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست

دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است

هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست

اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است

کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من

« آرزوی وصل » از « بیم جدایی » بهتر است

فرق چوب و عود را آتش معلوم می‌کند

هر دو دود می‌کنند

اما یکی راه نفس را می‌بندد

دیگری فضا را معطّر می‌کند

خشم همان آتش است

بنگر که تو چوبی یا عود؟!

خانه دوست كجاست؟

در فلق بود كه پرسيد سوار

آسمان مكثي كرد

رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت

به تاريكي شن ها بخشيد و به انگشت

نشان داد سپيداري و گفت

نرسيده به درخت

كوچه باغي است كه از خواب خدا

سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است

مي روي تا ته آن كوچه

كه از پشت بلوغ سر به در مي آرد

پس به سمت گل تنهايي مي پيچي

دو قدم مانده به گل      

پاي فواره جاويد اساطير زمين مي ماني

و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:

كودكي مي بيني

رفته از كاج بلندي بالا

جوجه بردارد از لانه نور

و از او مي پرسي

خانه دوست كجاست؟

همسرمهربانم؛عزیزترینم...

سالها از یکی شدنمان می گذرد و من بسیااار خوشحالم که درست نیمی از عمرم

را؛هم نفست بوده ام.شانه های تو امنترین تکیه گاهی است که می توانستم بر

آن تکیه کنم.کاش زمان در اختیارم بود تا لحظه های با توبودن را آنقدر طولانی

می کردم که لحظه ای برای بی توبودن باقی نمی ماند.تو بزرگترین وارزشمندترین

و زیباترین هدیه ای هستی که خداوند به من عطا فرموده.به درگاهش سجده

شکر می گذارم و تا جان دربدن دارم هم نفس همه لحظه های تلخ و شیرین

زندگیمان خواهم ماند.

سالروز یکی شدنمان مبارکباد...

در دریای پرتلاطم زندگی همیشه موجی را می توان یافت که اگر با آن حرکت کنید
شما را به ساحل خوشبختی می رساند.

صبوری با خانواده عشق است،صبوری با دیگران احترام است،صبوری با خود اعتماد

به نفس است وصبوری در راه خدا، ایمان است.در تمام رنج هایی که می بریم صبر،

اوج احترام به حکمت خداوند است!صبورانه در انتظار زمان بمان، هر چیز در زمان

خودرخ می دهد. حتی اگر باغبان، باغش را غرق آب کند، درختان خارج از فصل خود،

میوه نمی دهند.

باقلوای معروف قزوین که همه عاشقش هستن...

در صورت آدمی دو چیز مهم است.
یکی لبخند و دیگری عمق نگاهش.
این دو را هم هیچ جراحی نمی‌تواند به انسان بدهد.
لبخند آدمی اقیانوس صورتش است و چشم‌هایش آفتاب.
هر صورتی که آفتاب درخشان و اقیانوس مواج ندارد، یعنی هیچ ندارد.
نمی‌شود در جراحی‌های زیبایی دنبال اقیانوس و آفتاب گشت.

انسانهای بزرگ قامتشان بلند تر نیست
خانه شان بزرگ تر نیست
ثروتشان بیشتر نیست
آنها قلبی وسیع و نگاهی مرتفع دارند !

دوست دارم با توباشم عیب این خواهش کجاست
با تو بودن ، شعر خواندن، کس نگفته  نا بجاست

از تو گفتن یا شنیدن از لبت ، تا خواب صبح
حرفهای عاشقانه با تو گفتن  کی  خطاست؟

تو كیستی، كه من اینگونه بی تو بیتابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم .
تو چیستی، كه من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

تو در كدام سحر، بر كدام اسب سپید؟
تو را كدام خدا؟
تو از كدام جهان؟
تو در كدام كرانه، تو از كدام صدف؟
تو در كدام چمن، همره كدام نسیم؟
تو از كدام سبو؟

تو آرزوی بلندی و، دست من كوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

الهی تو در جویبار رگهایم جریان داری!
در همه نفسهایم جاری هستی!
در شگفتی های وجودم بودنت را به تماشا گذاشته ای
هر تپش دلم تو را فریاد میزند!
خدایا در کعبه چرا؟!
تو در قلب منی.....
سرگشتگی ،در بادیه ها چرا؟!
تو در دل منی....
در بی سوئی ها و بی کرانگی هاچرا؟!
تو در جان منی......